De werkplek: de sekscamper

“Ik sta op een rustige carpoolplaats, vrij discreet achteraan opgesteld. Het is mij inmiddels duidelijk geworden dat de meeste mannen niet gezien willen worden. De eerste twee weken stond ik op een plek tussen hijskranen en werklui. Dan komt er dus vrijwel niemand. Wel veel werklui met koffie die het uitermate interessant vonden. Na twee weken besloot mijn baas dat het beter was dat ik verhuisde naar een wat rustiger carpoolplaats. Hij vond een nieuwe plek waar ik nu blijf staan. Het is er mooi zo tussen de boompjes, met konijntjes, fazanten en vogeltjes. (…) Het is ook een voordeel dat je bij mooi weer buiten in een stoeltje met een lekker boek kunt zitten. Als het op het parkeerterrein druk is, bijvoorbeeld omdat er motorrijders les krijgen, blijven de klanten weg. (…) Ik heb inmiddels aardig wat vaste klanten. Er komen onder andere vertegenwoordigers, vrachtwagenchauffeurs en mannen uit de buurt.” Dit schreef een vrouw in 1995 naar De Rode Draad.

Het mobieltje

Vanaf 1993 verschijnen sekscampers op de carpoolplaatsen. Dat had alles te maken met de mobiele telefonie die door de introductie van het GSM netwerk rond 1993 was toegenomen. Voordien maakte men gebruik van de zogeheten 27 mc bakkies, een soort privézendertjes. Door de ontwikkelingen in de telefonie werd het gemakkelijker afspraken voor carpoolen te maken. [i]

Het mobieltje had ook het voordeel dat een sekswerker niet naar een telefooncel hoefde te gaan om bij problemen alarm te slaan. Soms was het gebruik van een mobiel, met 122 voorgeprogrammeerd, bij de huurprijs inbegrepen. [ii] Tevens was het mobiel van belang voor afspraken met klanten. De vrouw die haar verhaal naar De Rode Draad stuurde, beschikte kennelijk over een mobieltje:

Als ik ’s middags aankom met mijn camper staat er bijna altijd al een auto (met man) te wachten. Dan is het even snel omkleden en werken maar. Als er een advertentie in de krant staat, heb ik het echt druk. De telefoon staat dan roodgloeiend. Van de 25 bellers komen er gemiddeld twee mannen. Als er iemand binnen is, zet ik de telefoon natuurlijk even uit en gaan de gordijntjes dicht en de deuren op slot.

Menno Buch, de man die veel 06 sekslijnen exploiteerde, onderhield in zijn pakket een lijn waar mensen konden vragen waar er zich een sekscamper bevond. Dat werkte niet altijd feilloos. Journalisten van het Leidsch Dagblad (6-8-1994) werden bijvoorbeeld een paar keer naar plekken gestuurd waar niets te beleven viel. Het bedrijf van Menno Buch gaf als reactie dat ze niet alle 5000 campers in de gaten konden houden.

Geweld

Alleen in een sekscamper werken en ook nog als enige op een parkeerplaats/carpoolplek staan, zonder cameratoezicht, kan nogal riskant zijn. De vrouw die naar de Rode Draad schreef:

Echt bang ben ik nog niet geweest. Over het algemeen krijg ik aardige mannen. De sociale controle is toch groot. Soms rijden auto’s af en aan. Regelmatig komen er klanten langs die gewoon een praatje willen maken. Dat is gezellig, maar dat schiet natuurlijk niet op. Als ik geen klant heb, zit ik meestal op de voorbank en houd via mijn spiegels de klanten in de gaten. Auto’s hoor je meestal aankomen. Als ik iets niet vertrouw, of als ik binnen zit, houd ik de deuren op slot. Verder rijdt de politie dagelijks langs en kijkt of ik nog leef. We zwaaien dan vriendelijk naar elkaar.

Een Poolse had in 2004 echter een slechtere ervaring met de politie. Een politieman uit Schiedam die bij de afdeling Bijzondere Wetten werkte, gaf zich uit als functionaris van de vreemdelingendienst en eiste gratis seks met haar. [iii] Af en toe haalden gevallen van beroving en/of mishandeling de pers. [iv]

De bazen

De vrouw die het verslag naar De Rode Draad stuurde, verzorgde haar vervoer naar en van de camper zelf:

’s Middags rijd ik met mijn auto naar de camper. Vervolgens ga ik met de camper naar mijn vaste plek, dat is ongeveer tien minuten rijden. Tanken doe ik zelf, erg grappig overigens met allerlei seksplaatjes op het raam. Je hebt dan al veel bekijks.

We weten niet waar zij werkte maar het zou in Papendrecht kunnen zijn, waar de campers van 1994 tot 2003 werden gedoogd. De wetswijziging van 2000, die de exploitant, ene De Groot, vergunningplichtig maakte, deed hem in woede ontsteken. Hij achtte het in strijd met de grondwet dat hij een vergunning moest aanvragen, maar de argumentatie achter deze bewering heeft hij nooit helder toegelicht. [v]  In 2003 moest hij zijn sekscampers op diverse locaties verwijderen. De terreinen waar de campers stonden, werden vervolgens van slagbomen voorzien, die zo hoog waren bevestigd dat campers er niet meer onderdoor konden.

De campers waren over het algemeen niet van de vrouwen zelf maar moesten worden gehuurd. In 2002 vertelde een vrouw aan De Rode Draad dat ze 230 euro huur per dag moest betalen. Een andere exploitant zei openlijk in de krant dat hij op het idee kwam een sekscamper te kopen toen hij in Polen vrouwen voor zijn bordeel in Winschoten (Baccara) aan het ronselen was.[vi] Hij had zijn seksclub gesloten om de bedrijvigheid in een camper voort te kunnen zetten. [vii] Deze Aike Klompmakers reed een tijd lang met zijn camper langs de snelweg Assen –  Hoogeveen-  Winschoten om klanten te ontvangen. De gemeente wilde hem daarvan weerhouden omdat hij geen vergunning had. Maar volgens hem was dat verbod niet op hem van toepassing omdat een vergunning op een vast adres moest staan. Zijn werkwijze wekte echter op zijn zachtst gezegd niet de indruk dat de vrouwen in zijn campers erg zelfstandig waren.

De sekswerker die het berichtje naar De Rode Draad stuurde, had een baas die zich kennelijk beperkte tot af en toe een telefoontje om haar te vragen of alles goed ging. Maar volgens exploitanten van de Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven behandelden niet alle exploitanten de vrouwen goed.

In 2003 klaagde een vrouw dat ze door haar chauffeuse, de bewaakster en de eigenaresse van de sekscamper bedreigd en beroofd was. Zij werd voor ‘straf’ diensten op het gebied van hygiëne onthouden:

Weer hadden ze het toilet niet geleegd want de stank kwam me tegemoet en ik ben de camper gaan luchten. Gelukkig had ik lichaamsspray bij me. Rond drie uur was er geen water meer en de kachel deed het niet meer.  Ik belde dat door.  (…)  De exploitante zou meteen iemand sturen en ik behielp me met babydoekjes die ik toch al bij me had.(…) Ik berichtte haar ook dat ik stierf van de honger en vroeg of haar man wat te eten kon brengen. Ondertussen had een klant de kachel voor mij aangedaan want ik wist niet hoe dat werkte. (Fragmenten uit en een bewerking van de klacht van de vrouw naar De Rode Draad).

Hygiëne

Eigenaren van de sekscampers hebben in de jaren 2001-2002 geprobeerd een vergunning te krijgen. In de meeste gevallen ketste de vergunning echter af op de gebrekkige hygiëne. [viii]

In de camper zit een keukenblokje, een chemisch toilet, een kachel, een gasfornuis en niet te vergeten een tweepersoons bed. Verder werk ik met jerrycans water. Het is net kamperen.

De falende hygiëne was ook (de officiële) reden om de campers bij Papendrecht te weren. De eigenaar had geweigerd om daarin te investeren, omdat het daarmee niet zeker was dat hij zijn vergunning ook daadwerkelijk zou krijgen. [ix ] Maar de overheid vond dat hij net als de exploitanten van inpandige prostitutie pas een vergunning kon gaan aanvragen als het bedrijf aan hygiënische eisen voldeed. [x]  Een andere aspirant exploitant van sekscampers werd een vergunning geweigerd omdat de toekomstige locatie vlakbij een fietspad en een bushalte was. [xi]  Dat laatste zou juist een voordeel moeten zijn voor sekswerkers die voor vervoer minder afhankelijk van derden zouden zijn.

Een vergunde niche

De zorgen van de GGD over de watervoorraad in de campers en de gebrekkige mogelijkheid tot wassen en drogen waren voor de gemeenten Moerdijk en Fijnaart geen doorslaggevende redenen om de campers van de carpoolplaatsen te weren. In 2001 werden ze op proef bij deze gemeenten toegelaten.  In 2002  waren er in Nederland dus welgeteld twee legale sekscampers op carpoolplaatsen, namelijk in die twee plaatsen.

Uit de evaluatie van het experiment, bleek dat er nauwelijks klachten over overlast waren geuit. Slechts één vrouw had geklaagd dat ze voor een sekswerker was aangezien. Tevens waren er enkele telefoontjes gekomen van verontruste ouders over kinderen die op weg naar school langs de carpoolplaatsen kwamen. [xii]  De bezwaren van Piet Verhoef, de exploitant van de nabij de carpoolplaats Moerdijk gelegen Seksclub 16, over valse concurrentie ebden weg. Later zou blijken dat de campers ook nog één voordeel hadden; door de aanwezigheid van de sekscamper was het aantal auto-inbraken afgenomen. [xiii]

In andere gevallen werden ze onder bepaalde voorwaarden getolereerd, bijvoorbeeld omdat het maar bij één sekscamper bleef. Dat was volgens de schrijfster van het stukje naar De Rode Draad het geval met haar camper. Dat betekende wel dat ze geen collega’s had, wat ze erg jammer vond. Toen de kwestie over verlenging van de vergunning aan de orde kwam, bleek de exploitante van de twee campers te zijn overleden. [xiv]

Van hobby naar commercie

Bij het Labbegat en Vaerland langs de A 59 stonden meerdere sekscampers. Op die locatie vond al in de jaren tachtig seksdating voor buitenseks plaats. [xv] Later ontwikkelde dit tot illegale prostitutie in caravans, campers en ook wel in gewone personenauto’s.[xvi] De politie treedt er vanaf 2004 tegen op. Vaste klanten kregen er een parkeerverbod. De sekswerkers werden aangehouden en vervolgens weer vrijgelaten, maar de eigenaar van een van deze auto’s kreeg een dwangsom opgelegd. Die viel overigens niet te innen omdat hij steeds zijn kenteken verwisselde. [xvii] In 2004 heeft de politie er een sekscaravan in beslag genomen. [xviii]. [xix] In datzelfde jaar is een Belg aangehouden omdat er illegalen werkten en voor mensenhandel. [xx]

Onvergund

De vergunde sekscamper branche was dus maar een kort leven beschoren. Af en toe verschijnen er berichten in de media over (illegale) campers op strategische plekken. Zo had een escortbedrijf enkele sekskampers bij truckerscafés neergezet. [xxi] Ook ten behoeve van vrachtwagenchauffeurs had een exploitant, op een plek waar ze vaak overnachtten, bij een filiaal van Ikea sekscampers geplaatst. [xxii]  Op de klantensite Hookers.nl, worden ze soms genoemd. Zo zou er in 2011 één bij Rotterdam Airport hebben gestaan. [xxiii]  Een andere man betaalde 35 euro voor seks in een omgebouwde vrachtwagen, een brandgevaarlijk voertuig waarnaast tussen de weggeworpen condooms een man zat te telefoneren.

Sietske Altink

Download het volledige schrijven van ‘Monica’ die in een camper werkte.

2014