Parenclubs zijn als werkplek voor sekswerkers een randverschijnsel. Ze zijn een vervolg op een niet- commerciële vorm van ‘georganiseerd vreemdgaan’, wat vroeger partnerruil heette en nu ‘swingen’ wordt genoemd. Partnerruil zou volgens de overlevering in de VS zijn ontstaan in kringen van piloten die hun beroep zo gevaarlijk vonden dat ze hun partners toestemming gaven niet monogaam te zijn.
Discrete ingang parenclub
In Nederland organiseerden in de jaren zestig en zeventig particulieren, soms met behulp van de NVSH, seksfeesten voor liefhebbers van partnerruil. In dat verband werden vaak de sleutelfeesten genoemd: alle huissleutels van de deelnemers gingen in één grote pot, de deelnemers pakten een sleutel en gingen naar het appartement waartoe de sleutel toegang gaf, om daar seks te hebben met de bewoner. Aan het eind van de jaren zestig/zeventig werd de organisatie van dat soort feesten een commercieel antwoord op de ‘seksuele revolutie’.
Aanvankelijk speelden de seksblaadjes Chick en Candy een rol, vooral voor advertenties en aankondigingen van dergelijke evenementen in de tijd toen er nog geen internet was. De eerste parenclub in Nederland had dan ook rechtstreeks een relatie met het blaadje Candy: de Candy Club, die van 1969 tot 1972 aan het Thorbeckeplein in Amsterdam was gevestigd. In 1972 verhuisde de club naar de Eikenweg. In oktober 2011 is dit etablissement echter gesloten. (Telegraaf, 13 oktober 2011)
Parenclubs en seksclubs
De laatste jaren is het fenomeen parenclub steeds meer in de prostitutiewereld geïntegreerd geraakt. Enkele clubs ondergaan daarom in het weekend of op vaste avonden een metamorfose tot parenclub. In 2005 ging dit om 20 clubs.
Een dagboekfragment (2011). In de zaak is ook een parenclub gevestigd en de meeste vrouwen die er werken komen hier graag. Toch drukt het een stempel op de sfeer. Op zondag zit iedereen nog versuft op zijn stoel en wordt er nagepraat over alle mensen die er aanwezig waren. Er wordt ook heel veel over seks gepraat want dat is nu eenmaal wat er gebeurt op zo’n avond. Als ik net binnen ben en aan mijn ochtendkoffie wil beginnen heb ik wel eens minder behoefte aan dit soort verhalen. Het was geen kwade opzet en ze willen je er ook niet intrekken. Ze hebben een leuke avond gehad en zijn nog steeds enthousiast hierover.
Illegale prostitutie
Exploitanten van parenclubs ontkennen vaak dat er ‘en passant’ prostitutie plaatsvindt. De veldwerkers van De Rode Draad hadden er bijvoorbeeld volgens hen niets te zoeken. Niettemin ging De Rode Draad er voor de ‘zekerheid’ wel eens heen.
2001: (Een veldwerkverslag van een bezoek aan een parenclub in Rotterdam die in 2013 niet meer bestaat.) We worden ontvangen door de eigenaar. Hij is verbaasd dat we komen, want bij hem werken absoluut geen dames (nee nee). Maar we krijgen een Grand Tour. Er is verder niemand, iedereen is net naar huis gestuurd. Eigenlijk hebben ze op dinsdagmiddag erotische saunamiddag, maar vandaag heeft blijkbaar niemand zin in een sauna. Het is groot! Restaurantje beneden, disco met bar, saunahoek met stoomsauna’s, bubbelbaden, een nagemaakte raamprostitutiestraat met zo’n vijf ‘ramen’, SM-ruimte, 2-3 en vierpersoonskamers, darkroom, zithoeken met banken en video’s, een gluurhok waar men kan gluren naar mensen die bezig zijn en een tienpersoonsmatras. Het was donker en mijn collega struikelde en viel languit op die matras. Ik zat in het gluurhok ernaast en stak mijn hoofd erdoor om te vragen of ze zich niet had bezeerd. Volgens de eigenaar vinden er regelmatig heftige party’s plaats (DJ Jean is er ook geweest). Hij was bezig met een nachtvergunning voor de zaterdag, maar krijgt die voorlopig niet. (NB: Volgens betrouwbare bronnen wordt hier stevig XTC gebruikt)
2004: in een andere gelegenheid: De zaak was nog dicht maar de eigenaar was aanwezig. Hij vertelde ons dat dit een parenclub is waar niemand professioneel werkt. De amateur-hoertjes waar iedereen het over heeft zouden bij hem ook nooit komen. Wel is het zo dat vrouwelijke klanten op bepaalde avonden hartjes kunnen verdienen. Dit zijn bonnen t.w.v. 10 euro die je krijgt als je met een andere dan je eigen partner aan de haal gaat. Maar zelfs die hartjes willen ze vaak niet hebben omdat ze het voor de kick doen, aldus de eigenaar.
2006: op het platteland: We komen langs een huis met een groot bord: sauna. We stoppen toch maar even. Een man met een ontbloot bovenlijf staat ons te woord aan de balie. Hij gaat over een half uurtje slapen. Nee, natuurlijk zijn er geen sekswerkers.
Vrijwillige prostitutie in parenclubs
Officieel mogen in de meeste parenclubs alleen stellen naar binnen. We weten dat sekswerkers wel eens worden gevraagd om de vrouwelijke helft van een paar te spelen om zodoende een man naar binnen te loodsen. Dit soort escorts is gewild bij sekswerkers. Ze hoeven zelf niets te doen en kunnen zich beperken tot het eten van het ‘gratis buffet’.
De bedrijfsleiding waakt er vaak voor dat er niets gebeurt wat iemand niet wil:
Uit een interview (van SA) uit 1991: Maar ik werd ziek van die vent, hij zat aan ieder meisje, en die meisjes kwamen bij mij klagen, maar het was mijn vent niet, hij zag dat bed, hij gooit zijn bril in de salade en duikt zo dat bed op. Ik had het niet meer. Toen kreeg hij bonje, toen is de baas bij hem gaan klagen, u moet weggaan meneer, want dit kan zo niet.
Weer anderen gaan er op eigen initiatief heen om zwart voor het ‘amateur-tarief’, dat wil zeggen enkele euro’s per klant bij te verdienen. Soms belt het management van een parenclub een seksclub of escortbureau als er te weinig vrouwen zijn. Een enkeling geeft daarvan als minpunt aan dat persoonlijke grenzen, zoals het niet willen zoenen met klanten, moeilijk in een ‘amateur-situatie’ kunnen worden bewaakt. Deze sekswerkers vinden het wel een voordeel dat hun naam nergens in de boeken komt.
Het is niet overal zo luxueus.
2001:Uit een veldwerkverslag; We gaan aan de bar zitten. Het ziet eruit als een winkeltje met daarachter een ruimte. Kennelijk is daar de vrijgezellenparty in volle gang. We mogen de partyruimte niet binnen. De ruimte waar we zitten ziet eruit als een snackbar waar de briefjes met tijdelijke aanbiedingen zijn aangeplakt: ‘Op dinsdag bi-avond’. Ook is er massage en er wordt geadverteerd met intiem voor slechts 35 gulden. Al met al lijkt het op een supermarkt waar verschillende soorten betaalde seks voor een koopje te krijgen zijn. De man vertelt dat hij ’s avonds dicht is. Dan regelt hij escorts. Hij gaat naar de Keileweg (destijds tippelzone in Rotterdam) om vrouwen voor escort te halen. Hij wil er over een tijdje mee ophouden. Dan gaat hij in trouwarrangementen. De politie is een keer geweest om te controleren. Alles was goed. Bij hem werken GEEN prostituees, nee, het zijn huisvrouwtjes die het ‘lekker vinden’. De vrouwen betalen geen entree, ze moeten alleen voor hun drankjes betalen.
(Een paar maanden later keert De Rode Draad terug en krijgt van de eigenaar te horen dat hij inmiddels in de Indiase pornofilms is gegaan. Hetzelfde jaar wordt dit bedrijf gesloten.)
In 2001 kwamen er een paar vrouwen op het kantoor van De Rode Draad die in een dergelijke (illegale) gelegenheid werkten. Ze vonden dat de zaak waar zij werkten achteruit was gegaan: het was vies en de hapjes stelden minder voor dan voorheen. Er werd ook weinig verdiend. Ze wilden graag wit gaan werken en de zaak legaal voortzetten. Kon dat? Helaas, zij liepen stuk op het feit dat het aantal beschikbare vergunningen bevroren was.
Onvrijwillige prostitutie
In de meeste steden moeten parenclubs een vergunning aanvragen.De eerder genoemde Candy Club is gesloten wegens het feit dat er illegale prostitutie plaatsvond. Op Hookers.nl reageerde men: Zijn ze er nu eindelijk achter?’ Volgens De Rode Draad was er echter meer aan de hand dan alleen illegale prostitutie. In 2005 kreeg ze een anonieme tip dat er vooral zeer jong ogende – vermoedelijk- minderjarige Afrikaansen werkten. En een paar vrouwen hadden al geklaagd dat ze geen klanten konden weigeren. Dit werd bevestigd in een mail die via via bij de Rode Draad terechtkwam. (Klik hier voor de mail)
Een andere club waar tussen 1993 en 2004 meldingen van mensenhandel vandaan kwamen was die in Muiden. In 1993 vertelde een Zuid-Amerikaanse vrouw dat ze het geld van de klanten met wie ze na sluitingstijd naar boven moest niet zelf mocht houden. Zij wilde geen nadere informatie geven over wat haar was aangedaan, maar ze deed wel een boekje open over de verregaande belastingfraude die de baas op touw had gezet. [1]
[1] Dat vertelde ze in aanwezigheid van Sietske Altink
Inhoud Artikel