In Memoriam Lucie van Mens
Herdenkingsbijeenkomst
Op 17 juli zat Lucie van Mens in een vliegtuig met vluchtnummer MH17. Op 11 november 2014 is herdacht wat zij allemaal voor de Nederlandse prostitutiewereld, de strijd tegen aids en de vrouwenemancipatie in Afrika heeft gedaan. Daarover is al het een en ander geschreven, niet in de laatste plaats in de nieuwsbrief van de VER (Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven) klik hier. Ze was de drijvende kracht achter Erotikeur. Ze had de exploitanten, die aanvankelijk door middel van een fax van twee meter haar op de hoogte stelden dat ze een rechtszaak tegen haar wilden aanspannen, zo ver gekregen dat ze aandacht kregen voor de arbeidsomstandigheden in hun bedrijven. Daarnaast was ze actief in het Landelijk Prostitutie Overleg, (LPO). Dit gremium was begin jaren negentig bijeen gekomen om het vacuüm dat was ontstaan door het uitstel van de opheffing van het bordeelverbod, te vullen.
Jan Visser schreef een verslagje over de herdenkingsbijeenkomst:
Er waren zeker meer dan 100 mensen. (…) Lucie’s collega van de Female Health Company hield een openingstoespraak en leidde de bijeenkomst. (…) Er werden foto’s geprojecteerd van de begrafenisplechtigheid op de natuurbegraafplaats de Heidepol.
De meeste toespraken werden in het Engels gehouden, om collega´s in de VS de gelegenheid te geven het mee te beleven. Niemand ging in op het persoonlijke leven van Lucie. Het ging vooral over haar werk. Achtereenvolgens kwam haar leraarschap aan het begin van haar carrière aan de orde, vervolgens sprak de collega met wie ze onderzoek deed voor haar proefschrift “Prostitutie in bedrijf” uit 1992. Frank ten Horn sprak over haar tijd bij SOAAIDS en Stop AIDS Now. Hij deed dit uitgebreid, indrukwekkend en liefdevol. Ook de andere sprekers noemden vaak de gedrevenheid, doortastendheid, betrokkenheid en directheid van Lucie. Dat kwam heel duidelijk en treffend naar voren in een aantal TV interviews die ze door de jaren heen had gegeven. Het zien van die oude opnames zou onder andere omstandigheden tot vertedering en hilariteit hebben geleid, nu bracht de confrontatie met de levende Lucie op een groot beeldscherm een flinke schok te weeg. Mariska Majoor was vooraf geïnterviewd en ze sloot haar overpeinzing af met een zucht: “ik vind het gewoon kut dat ze er niet meer is”.
Er was tussendoor zang, dans en Spaanse liederen.
Na de laatste spreker was het plotseling afgelopen. Niets meer aan te doen.
Dag Lucie, het was bijzonder je gekend te hebben.
Jan
Ze heeft ook deel uitgemaakt van het bestuur van De Rode Draad. (Juni 1999 tot oktober 2003). Daar heeft ze zich ingezet voor het oprichten van de vakbond en sprak ze met ambtenaren over subsidiekwesties. Daarna was er nog regelmatig contact tussen haar en De Rode Draad, bijvoorbeeld tijdens de mini conferenties die ze organiseerde. In 2006 besloot ze dat haar bijdrage aan het prostitutiebeleid voltooid was.
Ze was in 1986 met dit thema begonnen. Ik heb haar leren kennen toen er voor een onderzoek naar straatprostitutie in Rotterdam een collega voor mij nodig was. Dat werd Lucie. We zijn regelmatig samen het veld in gegaan. We maakten leuke en vervelende dingen mee, maar het gebeurde regelmatig dat we elkaar niet durfden aan te kijken uit angst onze lach niet meer in te kunnen houden. We reisden ook nogal eens naar Amsterdam voor de gezamenlijke bijeenkomsten van de Roze en Rode Draad.
28 jaar later kwam het verpletterende bericht…
Sietske Altink
Vijf jaar later. Bloemen bij Belle om Lucy te herdenken:
Bekijk de filmpjes over Lucie op YouTube