Jan Bik in Gouda
In de aanloop naar de wetswijziging van 2000 kende Gouda twee clubs en één privéhuis. Op een van die bedrijven paste men de ‘sterfhuisconstructie’ toe, met andere woorden, men wachtte tot het ophield te bestaan. Een nieuwe eigenaar zou dan geen vergunning meer krijgen.
De andere twee bedrijven vielen onder het beleid dat op 25 september 2000 was vastgesteld, dus een paar dagen voordat de wetswijziging landelijk van kracht werd. In Gouda noemde men dit een facetbestemmingsplan. In 2014 wilde men dat wijzigen om te voorkomen dat een van de twee bedrijven, de failliete club van Jan Bik, weer seksclub werd. [I]Bron, website gemeente Gouda en blogs van diverse politieke partijen
De bedrijven
Jan Bik had, voordat hij failliet ging, in meerdere plaatsen een filiaal, ook in Gouda. Dit bedrijf zou overlast hebben gegeven. Bik hield zich bovendien niet aan de sluitingstijden en liet vrouwen op het werk overnachten, wat verboden was. Een ander bezwaar tegen hem was dat er meer vrouwen werkten dan de vergunning toestond. [II]Een bericht op de website van de ChristenUnie gedateerd 4-8-2006 Over zijn bedrijven is elders op deze site uitvoerig bericht.
Een ander bedrijf -club Chantal- zit (of zat) in de Peperstraat. In 2004 is het een tijdje gesloten geweest in verband met de aanwezigheid van illegalen. [III]Goudsche Courant 16-7-2004
Op 27 augustus 2004 gaat De Rode Draad langs bij Chantal. Het was wel open maar…
Er werd opengedaan door een vrouw die er niet eens zo onvriendelijk uitzag. Ze wist niet van het bestaan van de Rode Draad dus stelden wij ons even voor. Waarschijnlijk beviel hetgeen ze hoorde haar niet zo best en het enige wat ze daarna nog kon bedenken was de vraag of het verplicht was om ons binnen te laten. Nee helaas niet dus. Ze wilde niets met ons te maken hebben en we konden alleen nog maar groeten en vertrekken.
Op 16-12-2005 bezocht De Rode Draad dit bedrijf opnieuw.
Toen we aan kwamen lopen stond er een politiewagen voor de deur. We dachten eerst dat de politie in de club zat of er net uit kwam. Naderhand zou blijken dat ze in verband met iets naast de club waren gekomen. We belden aan en hoorden een hond blaffen. We mochten naar binnen. De eigenaar zei dat de politie niet voor de club was gekomen. Een van de veldwerkers meende dat de aanwezigheid van de politie de man stimuleerde om ons binnen te laten. We kwamen in een pikdonkere tent. De eigenaar riep een vrouw. Er gebeurde even niets. Pas na een tijdje zag ik dat er een vrouw vlak voor me stond. Ze bleek Nederlands te spreken. Het zoeken naar de folders in het donker viel niet mee. De vrouw stond met uitgestrekte hand: geef maar hier. Ze vond het niet nodig om materialen voor collega’s (???) in ontvangst te nemen. Wij hadden overigens de indruk dat zij de bedrijfsleidster was. Achterin zat een jonge man op een sofa. Er kwam een jonge vrouw met een tas binnen. De vrouw – die er kennelijk werkte- wilde weten wie wij waren. De man gebaarde als antwoord dat het niet van belang was wie wij waren. Het leek ons een vreselijke plek om te werken. Je kunt er amper je klanten zien.
In september 2016 was het (tijdelijk?) gesloten.
Het voor de gemeente meest omstreden bedrijf zat in de Bosranklaan. Anders dan de naam van de straat deed vermoeden was het een flat in een nieuwbouwwijk, een typische woonwijk.
Op 27 augustus 2004 doet De Rode Draad een poging dit bedrijf te bezoeken. (enigszins ingekort)
Uiteindelijk stonden we dan toch voor een grote flat waarin zich nummer 137 bevond. Beneden in de hal waren er bellen en de tussendeur ging alleen open met een speciale pas. Voor de deur van 137 hing een camera. We waren dus al gespot. Een donker meisje deed de deur open en keek ons vragend aan. Ze vertelde dat de gastvrouw even weg was en dat de baas pas om 22.00 uur zou komen. Ik vertelde dat we niet voor hem kwamen maar alleen info wilden afgeven voor de vrouwen die aan het werk waren. Inmiddels was er achter haar een hoofd verschenen dat zei dat we naar binnen mochten. Er waren maar twee vrouwen en een van hen vroeg direct of we iets wilden drinken. Ik begon informatiemateriaal op tafel te leggen. Mijn collega kwam in gesprek met het andere meisje, een Poolse die gebrekkig Russisch sprak. Het begon net ergens op te lijken toen de vrouwen merkten dat de gastvrouw terugkwam. De Russisch sprekende sprong meteen op om haar bij de deur te vertellen dat er bezoek was. Het donkere meisje leek al minder op haar gemak.
Een vrij stevige oudere vrouw kwam de kamer in en begroette ons enthousiast. Ze was even patat gaan halen, wilde weten of we gebeld hadden en was verbaasd toen ik zei dat dat niet het geval was. Toen vroeg ze “dus jullie willen werken.” Eh nee. Maar wie zijn jullie dan wel. Nou wij zijn dus van de Rode Draad. Dat vond ze ook nog wel aardig en de brochures waren welkom maar toen ik een opmerking maakte over de vakbond sloeg ze als een blad aan de boom om. Het donkere meisje werd ter verantwoording geroepen omdat ze de deur voor ons had opengedaan. Dat had eerst met de eigenaar overlegd moeten worden enz. enz. De vrouw keek ons aan en zei: ‘Dan ga ik jullie nu vriendelijk verzoeken om weg te gaan’. Einde verhaal. Mijn collega en ik weten zeker dat de vrouwen flink op hun donder hebben gekregen. We waren bang dat we op dit adres wel wat ellende hebben veroorzaakt maar waren ook blij dat we door toeval hier toch binnen zijn geraakt.
Op 16 december 2005 probeert De Rode Draad het opnieuw.
We belden. Geen gehoor. We merkten wel dat ze aan de intercom luisterden. Ze wilden weten wat er beneden werd gezegd.
Dit privéhuis annex escortbedrijf had alleen een vergunning voor nummer 137 maar niet voor nummer 135, de flat ernaast die ook bij het bedrijf hoorde. Het uitsterfbeleid heeft kennelijk gewerkt want in 2016 is het gesloten. Anno 2016 zijn er kennelijk geen vergunde bedrijven meer in Gouda.
Lees meer over prostitutie in Gouda:
Prostitutie in Gouda in de late middeleeuwen
Prostitutie in Gouda in de 17 de en 18de eeuw
Prostitutie in Gouda in de negentiende eeuw
Prostitutie in Gouda in de twintigste eeuw
Noten