Prostitutie in Zwolle, eind twintigste, begin 21ste eeuw

De zaak is open en we zien een man achter de bar en twee vrouwen waarvan er een meteen vertrekt als ze hoort wie we zijn. De eigenaar roept dat de Rode Draad niet veel meer voorstelt. Natuurlijk gaat hij meteen uitleggen dat loondienst en prostitutie niet samengaan. Stel je voor dat je op je cv zet dat je als prostituee hebt gewerkt. Dat kan toch niet! Hij dacht dat als de prijzen te hoog worden er dwang tot prostitutie zou ontstaan. We spraken een vrouw die vooral in de wij vorm sprak. Uiteindelijk bleek ze de vriendin van de exploitant te zijn en ook in de zaak te werken. Ze vertelde dat de vrouwen gewoon weg kunnen als ze dat willen-  uiteraard wel na overleg- en dat de prijzen – uiteraard na onderling overleg- door de vrouwen worden bepaald. In de zaak kunnen de vrouwen drinken wat ze willen en hoeven ze niet voor het eten te betalen.

Een vriendelijke jonge man zegt dat we kunnen doorlopen en dat we links achter de dames kunnen vinden. We treffen Lola, een vrouw die we hier twee jaar geleden ook hebben gezien. Ze vertelt ons dat ze het hier prima naar haar zin heeft en dat ze geniet van haar vrijheid om te werken wanneer ze wil. Als ze even de stad in wil doet ze dat gewoon. In het verleden werkte ze hier met Afrikaanse vrouwen maar op dit moment is ze de enige hier. De Afrikaanse en Dominicaanse vrouwen met wie ze werkte waren niet al te enthousiast en aardig tegen de klanten. Over klandizie heeft ze niet te klagen omdat ze haar eigen klantenkring heeft opgebouwd. De mannen betalen 50 euro voor een half uur. We weten niet of hier nog kamerhuur vanaf gaat. De man van de seksshop kwam er ook even bij. Hij vertelde dat hij zich helemaal nergens mee bemoeide, wat voor iedereen prettiger was. De zaak heeft een voor en achter ingang waardoor je denkt dat het twee zaken zijn.

Aangezien we nu eens niet via de seksshop naar binnen wilden, zijn we via Krommejak het pand binnen gegaan. Aangekomen bij de ruimte waar de vrouwen normaal zitten, zagen we dat deze geheel donker was. We zijn maar doorgelopen naar de winkel waar de eigenaar ons begroette en vertelde dat de vrouwen niet werkten omdat het te warm is. Ze hadden meer zin in een dagje strand.

We horen dat de Joegoslavische Lola er nog aan het werk is. Ze had een collega.

In deze zaak worden we begroet door drie honden en een vrouw die zeer afhoudend is en naar achter loopt om te vragen of er behoefte is aan ons bezoek. Ze komt terug met een negatief antwoord, wat we al verwacht hadden. Op  25-7-2006 hoorde de Rode Draad dat het bedrijf failliet was.

Bij aankomst zien we een bordje in de etalage waarop staat dat hier spontane en gezellige vrouwen aanwezig zijn. Aangezien we hier wel van houden gaan we vrolijk naar binnen. In de zaak zien we achter een toonbank twee niet al te jonge vrouwen zitten. Ze werpen ons een blik toe, die weinig met gezelligheid te maken heeft. Het Spontane element is dat een van de vrouwen meteen vertelt dat ze niets van ons wil. De andere vrouw doet haar best beleefd te zijn. Binnen twee minuten waren we weer buiten. Dit is later het duo Spontaan en Gezellig gaan heten.

Vóór ons gaat een lange hooggehakte, Nederlandse vrouw naar binnen. Ze houdt de deur voor ons open en blijkt te komen solliciteren. De entree is merkwaardig: een kale gang met een paar fietsen en een afgedankte tafel. We ontmoeten eigenaar Henk die ons voorstelt aan twee Zuid-Amerikaanse vrouwen die zitten te eten. Ze verstaan een beetje Nederlands maar niet genoeg om ze alles te kunnen vertellen. In totaal werken er zes vrouwen. De eigenaar heeft wel gehoord van de wet op de registratie maar denkt dat het zo’n vaart niet zal lopen. Drie vrouwen die in Touché werkten zitten nu bij hem, zo zegt hij. Een Oost-Europees meisje komt van achter vandaan, zegt dat ze naar de kamer gaat en geeft het geld aan Henk (??). De vrouwen werken allemaal 6,7 dagen per week, zegt Henk, anders verdienen ze niet genoeg.

De vrouw die naar ons toekomt herkent me en brengt ons meteen naar een zijkamer waar drie jonge vrouwen zitten. Eén van hen is net als prostituee begonnen en is nog een beetje onwennig. De Poolse vrouw van de eigenaar gaat koffie voor ons maken en komt er later weer bij zitten. Tijdens ons bezoek komen klanten binnen en horen we het gebruikelijke ‘kom dames, voorstellen.’  De vrouw gedraagt zich als moederkloek maar vertelt ook dat als een klant haar per se wil, ze hem zijn zin geeft.  Men hanteert hier vaste prijzen en de vrouw die nieuw is, staat onwennig met vijf euro in haar hand en zegt dat ze die mag houden. De vrouwen zeggen zelfstandig te zijn maar hebben geen idee wat een VAR  (Verklaring Arbeidsrelatie) inhoudt. Ze betalen waarschijnlijk geen belasting. De eigenaresse heeft behoefte aan een praatje over verblijfsvergunningen die er steeds weer anders uit zien.

De vorige keer ontmoetten we hier een Poolse bedrijfsleidster en een paar andere Poolse vrouwen. Een blonde vrouw begroette ons met de mededeling dat we er helaas niet terecht konden omdat de eigenaar op vakantie is. We vertelden dat we voor de prostituees komen, maar dat mocht niet baten. We maakten ons klaar om te vertrekken. De vrouw zei nog dat iedereen alles al wist maar we hoorden vanuit de kamer verschillende stemmen ja roepen.

Aangezien de vrouwen nieuwsgierig waren geworden kwamen er nog meer tevoorschijn. Er werd op de vrouw op de bank gewezen en gezegd dat ze uit Bulgarije komt en ook wel info kan gebruiken.

29 december 2005. Een man doet de deur open en vertelt dat we ongelegen komen omdat er een klant in de voorstelkamer zit. We konden nog snel zien dat hier best wel wat dames aanwezig waren.

25 Juli 2006: We hadden gehoord dat de zaak was opgeknapt en waren benieuwd of we er vandaag welkom zouden zijn. Na binnenkomst bleek dat de zaak net is over genomen en deel uitmaakt van een keten massagesalons. De eigenaresse komt naar ons toe en is blij met onze komst. We worden gevraagd in de tuin te komen zitten waar de vrouwen net zitten te eten.

Er is geen misverstand over de werkzaamheden hier en niemand heeft problemen met het woord prostitutie. Een van de vrouwen heeft een jonge kat bij zich die aan de fles moet en we worden geregeld onderbroken door klanten die het pand bezoeken. Dit is de eerste keer vandaag dat we klanten zien en het leek erop dat Zwolle wel toe was aan deze zaak die er goed uitziet. Wanneer we vertrekken zien we aan de muur een papier met huisregels. Hierop staat dat de vrouwen vier keer per jaar verplicht naar de dokter moeten. We vragen ons af of dit niet in strijd is met wetten op de medische behandeling.

In 2011 komt De Rode Draad er voor het laatst langs

Dit adres is op 400 meter van het station. De deur wordt opengedaan door een Indische gastvrouw die zich voorstelt als de bedrijfsleidster.

We hebben alleen niet zo veel nieuws te vertellen want iedereen weet alles al van een andere Rode Draad vrouw. Het is nu stil (herfstvakantie) maar het werken gaat nog steeds goed. We nemen nog even de adressen door maar krijgen geen nieuwe info daarover: men denkt dat de meeste andere bedrijven in Zwolle gesloten zijn.