WARNING: unbalanced footnote start tag short code found.
If this warning is irrelevant, please disable the syntax validation feature in the dashboard under General settings > Footnote start and end short codes > Check for balanced shortcodes.
Unbalanced start tag short code found before:
“Small Owner Operated Brothel) werken. Wat dat betreft is de situatie voor Nieuw- Zeelandse sekswerkers gunstiger dan voor de collega’s in Nederland. In Nederland mag het in enkele steden alleen onder strenge voorwaarden maar is het altijd verboden om er een collega bij te hebben werken. Het probl…”
Sinds Hendrik Wagenaar zijn waardering voor de Nieuw- Zeelandse sekswerkersorganisatie NZPC (New -Zealand Prostitutes’ Collective) tot in de Eerste Kamer toe kenbaar heeft gemaakt, zijn andere wetenschappers zich ook op dit NZPC gaan richten. Zo promoveerde op 17 december 2018 Joep Rottier in Utrecht op effecten van de decriminalisering van de prostitutie in Nieuw-Zeeland. ((Rottier, J., (2018) Decriminalization of Sex Work, The New Zealand Model, An analyses of the integrative Sex Industry Policy in New Zealand, Aoteoara, proefschrift Universiteit van Utrecht))
In zijn onderzoek heeft hij vooral aandacht voor de beweegredenen voor de decriminalisering in 2003 en de effecten van dit beleid op de leef- en werkomstandigheden van sekswerkers. Hij geeft ook een korte beschrijving van de prostitutie (of moet het anders heten) in de tijd van vóór de kolonialisatie. (( Zie voor de periode 2003-2011 deel 1.0)) Daarna beschrijft hij de ontwikkeling van de seksindustrie in Nieuw-Zeeland vanaf de komst van de settlers begin 19e eeuw.
De Maoricultuur kende vormen van gastvrijheidsprostitutie (seksueel contact met de vrouw des huizes als uiting van gastvrijheid) en praktijken waardoor de man van een zwangere vrouw werd gecompenseerd voor haar absentie. Dit veranderde door de komst van de ontdekkingsreiziger James Cooke. (1728-1779) die een grote rol speelde in de kolonisatie van het land. Vanaf 1830 is de prostitutie in Nieuw-Zeeland op Europese leest geschoeid.
In Nieuw-Zeeland werden naar Engels model CD – Acts ingevoerd. (Contagious Diseases Act) Teneinde soldaten tegen geslachtsziekten te beschermen moesten prostituees en soms argeloze werkende vrouwen die op straat liepen verplicht op een soa worden onderzocht en aan registratie worden onderworpen. Zowel in Engeland als in Nieuw-Zeeland ontstond daar verzet tegen wat tot het intrekken van die wetten leidde. In latere decennia ontwierp Nieuw-Zeeland allerlei regelgeving en vaardigde verboden uit.
In 1987 kwamen negen sekswerkers uit Wellington hiertegen in opstand. Zij werden door zusterorganisaties uit
Seksbedrijf in Nieuw- Zeeland. Foto Joep Rottier
Engeland en Australië geïnspireerd. De organisatie groeide en werd invloedrijk. Dit werd de NZPC die nu het eerste en vanzelfsprekende aanspreekpunt voor politici en vaak ook voor media is als het gaat om seksindustrie-gerelateerde onderwerpen. Ze kreeg in 2003 een officiële status toen de decriminalisering een feit werd.
NZPC heeft afdelingen in meerdere steden hetgeen informatieverstrekking voor sekswerkers en toegang tot medische zorg makkelijker maakt. Ze krijgt ook voldoende geld om de zaak professioneel te kunnen runnen. Degene die vanaf het begin bij de decriminalisering is betrokken, is geridderd: Dame Catharine Healy.
Maar de organisatie moet alert blijven. Net als in Nederland is vooral de lokale implementatie van het beleid het grote probleem. Straatprostitutie is niet verboden of zoals in Nederland beperkt toegestaan. Eén stad heeft getracht het als een ‘evenement’ te beschouwen. Dat is echter weinig realistisch: dan moeten er per dag uren worden vastgesteld waarop men ‘evenement’ mag zijn en moeten sekswerkers een vergunning aanvragen om het evenement te mogen opluisteren.
Net als in Nederland is ook het thuiswerken een probleem. In één stad heeft men getracht het in woonwijken te verbieden. En soms steken verhuurders er een stokje voor. Toch mogen maximaal vier sekswerkers in zo’n SOOB ((Small Owner Operated Brothel) werken. Wat dat betreft is de situatie voor Nieuw- Zeelandse sekswerkers gunstiger dan voor de collega’s in Nederland. In Nederland mag het in enkele steden alleen onder strenge voorwaarden maar is het altijd verboden om er een collega bij te hebben werken.
Het problematiseren van straat- en thuisprostitutie noemt men in Nieuw Zeeland, recriminaliseren, dat wil zeggen door de achterdeur verbodsbepalingen binnenhalen. In Nieuw-Zeeland mogen migranten zonder werkvergunning bijvoorbeeld niet in de prostitutie werken. Dat is vergelijkbaar met de Wet Arbeid Vreemdelingen, uitvoeringsbesluit no. 3 waardoor mensen van buiten de Europese Unie geen tewerkstellingsvergunning voor sekswerk kunnen krijgen. Mensenhandel komt echter weinig voor. Maar net als in Nederland is arbeidsuitbuiting op de werkvloer niet door de decriminalisering verdwenen. NZPC doet daar wat aan door als bemiddelaar bij arbeidsconflicten op te treden, zodat de sekswerkers niet meteen naar de rechter hoeven.
Daar is wat mij betreft het laatste woord niet over gezegd. Exploitanten vroegen De Rode Draad ook wel eens om te bemiddelen in conflicten. Maar je kunt als belangenbehartiger geen neutrale tussenpositie innemen.
Bekijk de filmpjes van Eveline van Dijck met Joep Rottier
Het verschil tussen decriminaliseren en legaliseren
Sekswerkersorganisatie in Nieuw-Zeeland is uniek
Sietske Altink