Op 25 juli 2013 zijn de boten aan het Zandpad gesloten. Daarmee kwam een einde aan 70 jaar prostitutie aan de Vecht. De reden hiervoor was dat de grootste  exploitant aan het Zandpad, mensenhandel zou faciliteren. In de uitzending van Knevel en van den Brink van 24 juli 2013 zei burgemeester Wolfsen dat hij had gehoopt dat de exploitant een bondgenoot zou zijn in de strijd tegen mensenhandel. Hij had beter kunnen weten, zo blijkt uit de onderstaande tijdlijn. Soms kreeg de exploitant smeergeld van pooiers. De klachten die de gemeente hierover ontving heeft de gemeente nauwelijks serieus.

Wolfsen kondigde ook aan het monopolie van de grootste exploitant op het Zandpad te willen doorbreken. Te laat. Tot het sluiten van de ramen heeft Utrecht de monopoliepositie van die ene exploitant actief in stand gehouden. De aanhoudende klachtenstroom over woekerprijzen voor de huur zijn jarenlang genegeerd door de gemeente. Sterker nog, in 2010 bepaalde de gemeente dat die hoge huren voor minimaal vier weken vooraf moesten worden betaald. (link naar evaluatie van dit beleid)

De tijdlijn

1945: Tot 1945 was het Zandpad een jaagpad in een buurt waar in de negentiende eeuw joden en katholieken woonden. In 1808  werd er een joodse begraafplaats aangelegd.

1911 -1935: Vanaf 1911 nam de prostitutie in Utrecht geleidelijk toe. In 1929 stelde Utrecht tippelprostitutie strafbaar en in 1935 werd raamprostitutie verboden. Het tippelverbod had echter weinig effect omdat de vrouwen op opdringerige wijze voor hun deur gingen staan om klanten aan te spreken. [i]

Zandpad jaren zestig. (bron www.zandpad.nl

Zandpad jaren zestig. (bron www.zandpad.nl)

In 1945, vlak na de bevrijding, kwamen er sekswerkers te wonen die nergens terecht konden. Hun aantal nam snel toe en eind jaren veertig stelden Rijkswaterstaat en de gemeentelijke havendienst beperkingen aan de ligging en aan het aantal boten. (Stemvers, 1983) De vrouwen haalden tot 1955 de klanten uit de cafés naar hun boten. (Gorgels, 1993)

1953: Het verbod op raam- en tippelprostitutie werd opgenomen in de Algemene Politie Verordening.

1955: Vanaf 1955 is er een herkenbaar raamprostitutiebeleid. Andere raamprostitutie is vanuit de Vogelenbuurt naar de Hardebollenstraat verhuisd. (Gorgels, 1993)

1963: Algemene Politie Verordening (APV): Raamprostitutie is strafbaar in Utrecht behalve op de aangegeven locaties.

In de jaren zestig was het niet mogelijk de boten op het waterleidingnet aan te sluiten. Een sekswerker vertelde de arts Groothuyse eind jaren zestig dat drie ‘meisjes’ per dag 9 jerrycans water moesten aanslepen. (Groothuyse, 1970) De politieman Pieterse over het Zandpad in die periode:

Ik heb het vroeger meegemaakt op het Zandpad. Het was er een klerezooi. De vrouwen hadden een open toilet, geen waterleiding, wassen deden ze in een emmertje water, geen licht, sommige boten stonden op zinken. De vrouwen wilden toen telefoon. Je had toen een hele hausse van Surinaamse pooiers. Haagse gewelddadige pooiers plaatsten er meisjes die onder de prijs werkten. Utrechtse pooiers protesteerden weer op hun beurt. Toen is er een prostitutiebeleid gekomen. . [I]Uit een interview, gehouden in 1994 met Leen Pieterse van het CRI, Centrale Recherche Informatiedienst

1973: De APV werd veranderd zodat raamprostitutie op de daartoe aangewezen plaatsen werd toegestaan. Naar aanleiding van klachten over overlast uit de binnenstad concentreert de gemeente de raamprostitutie in de Hardebollenstraat en op het Zandpad. Op het Zandpad was immers genoeg ruimte.  Vanaf dat jaar hield de stad Utrecht een oligopolie in stand. Er werd een markt gecreëerd voor enkele aanbieders van werkplekken voor raamprostitutie die een soort alleenrecht kregen. [ii]  Na iedere verbetering en reparatie aan de woonboten werden de boten groter. De exploitant zorgde ervoor dat de vrouwen bij de politie werden geregistreerd. [iii]

Zandpad jaren zeventig. Herkomst: www.zandpad.nl

Zandpad jaren zeventig. Herkomst: www.zandpad.nl

1982: Raamprostitutie is in 1982 in het bestemmingsplan van het Zandpad opgenomen.

Eind jaren tachtig: Datum niet bekend. [iv] Interviewfragment: Bij de boten in Utrecht zijn er een keer problemen geweest met de eigenaar. Die man heette Martin. Hij hield de kamers ook niet schoon. Hij mishandelde buitenlandse meisjes en gooide hun spullen overboord. Daar zou een vergadering over komen met de politie. Er was een zaaltje in een hotel besproken en er waren broodjes en dergelijke. Niemand kwam naar die vergadering, iedereen was bang. (Uit een interview met een Colombiaanse sekswerker in 1992 afgenomen door Sietske Altink)

1987: Vrouwenhandelzaak rond Munoz. Zijn slachtoffers zijn ook op het Zandpad aangetroffen.

1988:

Interviewfragment met een Dominicaanse: Want toen hij mij in elkaar geslagen had, kwam ik er achter dat hij vrouwen op het Zandpad had. Hij zei dat hij die andere vrouw niet meer wilde. Toen hij haar had geslagen zei hij, ik wil alleen maar jou. We gaan naar een andere vrouw toe, en die werkt voor mij. Dan kun je gewoon bij haar blijven en zij werkt dan gewoon door.

Ik had zelfs geen gewone kleding. Af en toe mocht ik wat van hem kopen. Maar de volgende dag was het dan weer kapot. Dan hadden we weer ruzie. Dat had geen zin. Ik mocht geen boodschappen doen. Dat deed een mannetje daar. Die kwam aan de deur. We durfden geen van tweeën weg te lopen. Want hij had de ouders van die vriendin ook bedreigd. (Interview voor hulpzoekgedrag)

1988: Een andere vrouw vertelde in een interview voor onderzoek naar hulpzoekgedrag van sekswerkers dat ze door een clubbaas gedwongen werd overdag in zijn club te werken en ’s avonds bij te verdienen aan het Zandpad.

1989: Slachtoffers in de mensenhandelzaak Kruistocht  werden naar Zandpad gebracht. De handelaren haalden er dagelijks 800-900 gulden op.

1993: Het verhaal van een slachtoffer van mensenhandel. (De handelaar) S. zou mijn geld bewaren. Hij  betaalde kamerhuur: 1000 gulden per week. Ik kreeg zelf 1000 gulden. (…) In totaal betaalde ik 3000 gulden per week. De andere meisjes hoefden maar 910 gulden aan S. te betalen. Ik wilde weten waarom dat was. R. en J. zeiden dat die 90 gulden voor de opzichters van het Zandpad waren. Zij moesten met dat geld de politie rustig houden. Achteraf hoorde ik dat S. zelf geen boot op het Zandpad kon huren. Dat deed ene Rick. tegen betaling voor S..

Ik moest zeven dagen per week werken, 8 uur per dag. Ik had nooit vrij, ook niet als ik menstruatie had. S. haalde en bracht me. Ik vond het huis in H. vies en ben op de woonboot gaan wonen. De dokter in Utrecht voorzag me van een anti-conceptiepil. Ik mocht nooit alleen weg. S. bleef tijdens het werk in de buurt van de boot. V. en M. moesten op mij letten. Samen met hen heb ik weleens spullen gekocht. Ik heb twee weken lang 4000 gulden per week verdiend. Daarna 3000 per week. Af en toe had ik maar 600 gulden per dag. In totaal heb ik 28.000 omzet gedraaid.

1993: Vrouwen in een mensenhandelzaak die in 1993 in Hoofddorp speelde, werkten aan het Zandpad.

Zandpad begin jaren tachtig. Foto: R. Hazekamp

Zandpad begin jaren tachtig. Foto: R. Hazekamp

1994: Politie belt op 1 juli naar De Stichting tegen Vrouwenhandel. Er is een Russische vrouw op het Zandpad aangetroffen die vermoedelijk slachtoffer van mensenhandel is.

1996: (Eerste helft van het jaar) De Rode Draad gaat naar Utrecht, Zandpad. Uit het verslag: ‘Een kleerkast stond argwanend toe te kijken. Zeker bang dat we ‘zijn’ meisjes zouden opstoken.’

1996: Veldwerk van De Rode Draad op 10 december: ‘Twee jaar geleden moesten vrouwen van het Zandpad verplicht op de foto van de exploitanten. Exploitanten vragen nog steeds smeergeld bovenop de gewoon huur’. Naar aanleiding van dit bezoek komt er een gesprek met de politie Utrecht.

1996: Er komt een melding binnen bij De Rode Draad. Een vrouw is mishandeld. De vrouwen durven niet naar de politie omdat ze daar met foto’s en al zijn geregistreerd. Ze moeten veel smeergeld betalen om een kamertje te krijgen. 80 procent van de ramen is in handen van één familie. De politie controleert wel maar let te weinig op veiligheid.

1996: 1 mei Veldwerk Rode Draad: ‘Er staan wel heel erg veel echtgenoten op de uitkijk’.

1997: 28 januari komt een vrouw op het kantoor van De Rode Draad. Ze is van haar kamer gegooid omdat de bedrijfsleider het magazine van De Rode Draad op haar kamer had aangetroffen. Ze vertelde ook dat de sekswerkers 1000 -3000 gulden sleutelgeld moesten betalen om te mogen werken.

1997: Een vrouw belt naar De Rode Draad. Ze moet bij afwezigheid 1000-2000 gulden betalen anders verliest ze haar kamer.

1997: Aad van der Kolk neemt het sinds 1987 op voor sekswerkers aan het Zandpad. Hij had geklaagd over de criminaliteit op het Zandpad. Marian Kemp van Algemene Zaken (Utrecht) had tegen hem gezegd dat het een openbare orde probleem was. ‘Wanneer eindelijk dat bordeelverbod eens zou komen te vervallen, kunnen we daar maatregelen op treffen.‘

1997: Er komt een melding binnen bij De Rode Draad dat taxichauffeurs voor De Graaf (exploitant) werken en de vrouwen uithoren over hun verdiensten. Daarnaast worden vrouwen afgeperst door Marokkanen.

1997: Een (aanstaande) exploitant nam contact op met De Rode Draad omdat hij het monopolie van De Graaf wilde doorbreken. (Een serieuze kandidaat die ook legale bedrijven had). Hij wilde een prostitueevriendelijke bedrijfsvoering op poten gaan zetten. Hij vertelde dat de familie de Graaf (Wegra) 100 man personeel had en dat de invloed van De Graaf tot in Arnhem strekt. De nieuwe exploitant werd door de gemeente afgewezen.

1997: De politie start onderzoek naar mensenhandel op het Zandpad. [v]

1998: Veldwerk van de Rode Draad  14-10-1998: Aad van der Kolk gaat mee: vooral ’s avonds werken er vrouwen met pooiers. De vrouwen betalen 1000-1800 gulden huur per week. Veel sekswerkers werken via hun pooiers in onderverhuur.

1998: Utrechts Nieuwsblad 13 juni: Stijging criminaliteit op het Zandpad.

1998: Vergadering van het Landelijk Prostitutie Overleg van 26-8-98: Vrouwen uit Oost Europa worden met bussen naar het Zandpad gebracht. De Zuid-Amerikaanse vrouwen zitten er ‘op blauwe kaarten’, met andere woorden op garantstelling. Iemand stelt zich garant voor een vrouw en betaalt ook eventuele ziekenhuiskosten.

1999: De politiepost op het Zandpad wordt na een paar maanden weer gesloten.

Zandpad bij avond 2009

Zandpad bij avond 2009

1999: Langs het Zandpad komt een bus van een organisatie voor hulpverlening. (Utrechts Nieuwsblad 30-7-99)

1999: Gesprek met Aart van der Kolk 11-3-99: (vertrouwenspersoon van de vrouwen) De Belastingdienst accepteert slechts 500 gulden aftrek voor de raamhuur. De huren gaan binnenkort weer met 200 gulden omhoog.

1999: Een ambtenaar uit Utrecht houdt een lezing op de bestuursacademie, 3-6-99: Hij vertelt dat er  34 boten op het Zandpad zijnmet 142 werkruimtes. In de binnenstad zijn er 13 panden met 20 ramen. Er zijn zes clubs. Utrecht wil de huidige situatie handhaven.

Een andere ambtenaar: (Marian Kemp) vertelt bij die gelegenheid: ‘Als je prostitutie niet opneemt in je bestemmingsplan wordt het als horeca of detailhandel gezien. We willen geen nuloptie maar een één optie. (Bij die gelegenheid bevestigt ze het streven één exploitant een monopolie te willen verlenen.)

2000: Utrechts Nieuwsblad 31-3-00: Huurophalers eisen meer geld dan is verschuldigd.

2001: Veldwerk van Der Rode Draad: 7 maart: De huurprijzen zijn weer verhoogd. Bovendien komt er binnenkort dubbele beglazing en airco waardoor de prijzen nog eens omhoog gaan. De vrouwen moesten contractjes tekenen om eigenaren/ beheerders toestemming te geven naar binnen te gaan. Als vrouwen een bordje voor het raam willen plaatsen, wordt ze dat berekend. De bazen (exploitanten) bepaalden met wie ze de kamers moeten delen. Ze moesten de bazen 5000 gulden betalen als ze drie weken op vakantie gingen.

2001: Melding (bij de Rode Draad) van drugshandel op het Zandpad om de hoge huren te kunnen betalen.

2001: Melding op platform 23-3-2001: De zedenpolitie controleert dagelijks op het Zandpad. 40 procent staat er leeg.

2001: Een medewerker van Wegra (de grote exploitant) klaagt bij De Rode Draad dat een van de bedrijfsleiders door een crimineel wordt aangestuurd.

2001: De gemeente Utrecht nodigt exploitanten uit om te communiceren dat er geen illegalen meer mogen werken.

2001: De Rode Draad heeft een gesprek met de hulpverleners op het Zandpad. Volgens hen worden de zaakjes van de vrouwen op het Zandpad door derden geregeld.

2001: De Rode Draad probeert een klacht in te dienen bij de Mededingingsautoriteit

De wet tegen kartelvorming zou niet van toepassing zijn op Utrecht. Bij navraag bij de politie blijkt dat er minder dan 6 exploitanten zitten op het Zandpad. Voor een kartel moeten het er minstens acht zijn. Ook een berekening van de jaaromzet valt te laag uit. Het zou overigens nog een uitzonderingssituatie kunnen zijn. Een andere mogelijkheid is een beroep op de Wet Economische Mededinging.

De klachten gingen om twee soorten economisch machtsmisbruik:

–          Onbillijke prijzen of andere voorwaarden. Dit levert voordelen op die in normale marktomstandigheden niet behaald zouden kunnen worden.

–          Ten tweede uitsluiting: beperken van de productie. Ook koppelverkoop valt eronder.

Het Zandpad 2009. Foto S. Altink

Augustus 2013

Volgens de medewerker van deze organisatie is een klacht in dit geval heel goed mogelijk. Dat wil echter niet zeggen dat ze de klacht daadwerkelijk oppakken. Dat hangt namelijk van hun prioriteitstelling af. Ze leggen de prioriteit bij zaken die van politiek en/of maatschappelijk belang zijn. En dat was het niet. Bovendien konden de vrouwen er ook voor kiezen in een club te gaan werken. Dat is echter niet zo simpel. Zoveel clubs waren er niet in Utrecht en bovendien heeft men in clubs een andere manier van werken dan achter het raam.

2002: Volkskrant Magazine 14-12-02: Een slachtoffer van mensenhandel wordt dagelijks naar het Zandpad gebracht. (n.a.v. Oudkerk affaire).

2003: Er vinden werkzaamheden aan het Zandplaats plaats. Een sekswerker mailt naar De Rode Draad: ‘Je mag in de zomer niet meer buiten zitten. (verbouwing) Of je moet een goedgekeurde stoel kopen. Ik keek graag naar de eendjes en andere diertjes. Het is nu een A locatie geworden. HoerA.’

2003: De Rode Draad trekt aan de bel bij ambtenaar B. en gaat met een delegatie van het Zandpad met hem in gesprek.

Betreft: arbeidsverhoudingen op het  Zandpad

Amsterdam, 31 januari 2003

Geachte mijnheer (Ambtenaar B),

Namens enkele vrouwen die op het Zandpad werken, vraagt De Rode Draad als belangenbehartiger uw aandacht voor het volgende. Met enige regelmaat bereiken ons klachten over de wijze van verhuren van minstens één exploitant op het Zandpad en de bejegening door zijn personeel.

De huren zijn hoog en er zijn bijkomende voorwaarden gesteld die nadelig voor de vrouwen uitpakken. Ze moeten verplicht schoonmaken, zelf het beddengoed vervangen. Ze moeten toestaan dat de leiding ongevraagd binnentreedt, vakanties moeten ze doorbetalen, ook als de ruimte dan aan een ander wordt verhuurd, en er wordt sleutelgeld geëist. Er worden geen bonnen afgegeven voor het hele huurbedrag. Onder bepaalde voorwaarden kunnen ze wel een bon krijgen voor een deel van de huur. Ook komt het voor dat vrouwen ondanks dat ze de huur betalen, niet op de kamer mogen werken of er tussentijds van af worden gegooid. Daarnaast wordt er door het personeel intimiderend en seksistisch opgetreden en bemoeit het personeel zich met het werk wanneer klanten hun beklag doen.

Zandpad augustus 2013

Zandpad augustus 2013

Wij beseffen dat dit primair een civielrechtelijk karakter heeft, maar wij willen dit toch bij u aankaarten omdat de gemeentelijke overheid een taak heeft bij het normaliseren van de verhoudingen in de prostitutie. Het is voor individuele vrouwen een grote stap om deze misstanden aan te kaarten, mede omdat er gevallen bekend zijn dat dit tot represailles leidde. Ook blijkt het moeilijk voor instanties om iets met deze klachten te doen.

Daarom legt De Rode Draad als belangenbehartiger deze misstanden aan de gemeente, in haar rol van vergunningverlener, voor. Wij menen dat er genoeg aanwijzingen zijn om een gedegen onderzoek te doen naar die aspecten van de vergunningvoorwaarden die de relatie tussen exploitanten en huursters betreffen. Wij zijn bereid om de in een gesprek met u de klachten toe te lichten.

De Rode Draad overweegt ook rechtstreeks met exploitanten contact op te nemen, maar wil dit pas doen nadat met u van gedachten is gewisseld over deze kwestie. Minstens één betrokken vrouw zal hierbij aanwezig kunnen zijn. Wij hopen spoedig met u om de tafel te kunnen zitten.

Hoogachtend, (namen) De Rode Draad

cc. de heer P. H.  team commerciële zedenzaken van de politie

2003: 28-1-2003: De FNV steunt Rode Draad in klachten naar de gemeente Utrecht toe.

2003: Klacht van de vrouwen: Als de vrouwen al bonnen van de huur krijgen, staat er altijd een lagere huur op dan de werkelijke waarde. Als ze protesteren worden ze van de kamer gegooid.

2003: De Rode Draad belt naar politie Utrecht. Politie is op de hoogte van de wanpraktijken.

2004: Utrechts Nieuwsblad 18-2: Er is veel vrouwenhandel vanuit Turkse cafés. Deze handelaren brengen Bulgaarse vrouwen vanuit cafés naar het Zandpad.

2004: De exploitant van het Zandpad wil alleen de prostitutiepanden aan de Hardebollenstraat opkopen als hij zijn bedrijvigheid aan het Zandpad mag uitbreiden of een sekspaleis aan de rand van de stad  mag exploiteren. (Utrechts Nieuwsblad 15-6-2004)

2005: Veldwerk van De Rode Draad 26 oktober: De vrouwen moeten zelf hun ramen zemen. Er zouden nu veiligheidsknoppen zijn aangebracht. De vrouwen zeggen dat de bazen niet deugen. De boten zijn slecht onderhouden.

2007: Naar aanleiding van de nulmeting wordt het beleid geïntensiveerd: de gemeente tracht meer politiecapaciteit vrij te maken voor het Zandpad, breidt hulpverlening uit en ondertekent het protocol voor opvang slachtoffers van mensenhandel.

2008:

Van: M… M… [mailto:xxxxl@hotmail.com] Verzonden: zondag 25 mei 2008 1:38 Aan: info@rodedraad.nl Onderwerp: Prices of windows for rent

Hello to all the team of Rode Draad: The bigest kantoor in zandpad, Utrecht, Kantoor WEBRA rent the boats  in 1.000 E every week (for all day boat); 500 E every week (for half day, from 9:00 to 21:00) and 1.100 or 550 E if the kamer have Airco. The other kantoor rent for 800 E every week, but no halftime My question is in what kind of comercial activity somebody pay around 4.500 E every month for a local of 9 m2?????? never cleaned, sometime without nothing, only a dirty and old matrass a broked refrigerator and a kitchen that dont work, and the woman cannot say nothing because broken the contract and never more can work there!!!!!!!! And not all the womans can go to work in privehuis or clubs because normally by telephone ask about your age, your color, your size, your weight, ecc, ecc, ecc. Really the rent prices are too high and i think that is necesary a control and regulation of this for the competent autorities……………………. a lot of weeks when i feel sick or have some problem i worked only for pay rent, transport and boekhouder and nothing for me, because is necesary make a lot of clients for cover the payments. The price that the clients pay go down and down because a lot of woman dont pay any tax, boekhouder, nothing and then work for 20 or 30 E without problem, come to Holland for 4 or 5 weeks and when comeback to her countries is a lot of money, i’m European, live in Holland and pay taxs, i cannot work for this prices. The better way begin, i think so, with the obligation of the kantoors to rent only for selfstanding workers, with the taxes papers in hand, and of course like any commercial activity the owner of the locals cannot put arbitraries prices, like an illegal activity I hope that soon the Rode Draad can have a place in Utrecht, and for sure that i like help you in your work. Greetings, M


2008: De Rode Draad doet veldwerk in Utrecht. Er staan veel auto’s met nummerplaten uit Oost-Europa voor de boten geparkeerd. Bulgaarse vrouwen klagen erover dat ze worden lastiggevallen door pooiers.

2008: Er worden twee brainstormbijeenkomsten gehouden over het Zandpad.

2013-2532008: De gemeente gaat cameratoezicht organiseren op het Zandpad. De gemeente overlegt met De Rode Draad.

2009: ‘Over uitbuiting gesproken’. Zo begon een mail van een hulpverlener uit Utrecht…. Ze had ambtenaar B. gebeld, maar hij had gezegd dat hij er weinig mee kon. Hoe meer de gemeente ingrijpt, hoe hoger de huren. De strijd wordt over de ruggen van de vrouwen gevoerd.

2009: De Rode Draad meldt  bij ambtenaar B. dat er veel pooiers rondlopen uit Roma kringen.

2009: Een vrouw belt naar De Rode Draad: Bulgaarse vrouwen met pooiers werken onder de prijs.

2009: Een klacht van vrouwen op het  Zandpad: Wegra wil huurverhoging voor de camera’s die de gemeente plaatst.

2009: Klacht: Een vrouw is zonder opgaaf van reden van haar kamer gegooid. Ze is bang dat ze op een zwarte lijst is gezet zodat ze nergens meer kan werken.

2009: Op 17 september organiseert de gemeenteraad een Raadsinformatieavond.

2010: Raadsinformatie avond op 22 april . Het verhaal van  Cees Jobben van Wegra:

Ik ben exploitant. Op 15 april heb ik politici en ambtenaren een mail gestuurd over de mening van de exploitanten. Het rapport van de GGD is subjectief. Ik heb er dingen uitgehaald. Men heeft het over Sodom en Gomorra. Als je de samenvatting leest, dan vinden er veel calamiteiten plaats op het Zandpad. Er is sprake van 243 calamiteiten, daarvan waren er drie op het Zandpad. De rest op de Europalaan. (Tippelzone, S.M.) En dan zegt men dat het op het Zandpad uit de hand loopt. Dan heeft men het ineens over sluitingstijden, die moeten aansluiten bij die van de hulpverlening. Het rapport staat vol met vooringenomen vooronderstellingen. We zien niet dat een huurperiode van vier weken helpt tegen mensenhandel. Misschien is het wel handig voor de Belastingdienst. Vanaf 2009 zijn er striktere controles maar in die periode zijn er geen calamiteiten gemeld. Nu zijn de prostituees geïnterviewd. Het aantal Nederlandse vrouwen is afgenomen van 45% naar 30 procent. Er komen steeds meer Hongaarse en Bulgaarse vrouwen. Dat komt door deze aanpassing. Nederlandse vrouwen hebben er geen zin meer in. Ze worden steeds geïnterviewd. De maatregelen die jullie voorstellen werken juist vrouwenhandel in de hand in plaats van andersom. Vorig jaar was de bezetting 97-99%. Die bezettingsgraad loopt terug. Nu is er 5-10% leegstand. Dat gestalk van de gemeente zorgt ervoor dat de verkeerde groep gaat huren. Al die maatregelen zijn prematuur. Na de kaderwet zal de markt zich gaan aanpassen aan de nieuwe wet.

2009: De GGD houdt met de gemeente een consultatieronde onder sekswerkers over de plannen voor de wijziging van de APV waarin de registratieplicht, de minimale huurtermijn en de beperkte nachtsluiting zijn opgenomen. De GGD wil zo tot een vorm van cliëntparticipatie komen.

2013-2552010: Aanpassing van de APV: registratieplicht, een minimale huurtermijn van vier weken en een beperkte nachtsluiting.

2010: Sekswerkers aan het Zandpad klagen bij De Rode Draad over berovingen op het Zandpad. [vi]

2010: Volkskrant:  24-12-2010: vooral Nederlandse sekswerkers zijn afgehaakt. Die plekken zijn ingenomen door Oost Europese vrouwen.

2011: 18 en 19 augustus. De Rode Draad doet veldwerk. Sommige mannen vragen de veldwerkers of ze voor hen willen gaan werken.

2012: Een travestiet klaagt dat alleen vrouwen mogen huren op het Zandpad.

Veldwerk 16-2-2012: De medewerkers van de Rode Draad komen in een club een vrouw tegen die niet voor de hele week wil huren op het Zandpad, zonder het met andere vrouwen te mogen delen.

2013: Acties Politie en marechaussee op het Zandpad.

De ramen van Wegra worden gesloten. Sekswerkers protesteren tegen verlies van hun werkplek. Komt er een nieuwe exploitant of komt de coöperatie van sekswerkers van de grond? Anno 2020 is er nog niets gebeurd.

Bronnen


[i] De informatie is te vinden op website Zandpad. nl

[ii] www.zandpad.nl

[iii] Lezing van een ambtenaar 22 oktober 1997

[iv] Ongepubliceerd interview van Sietske Altink met een prostituee van 24 juni 1992.

[v] Politieblad, Gevangen in een droomwereld, mensenhandel in relatie tot prostitutie in de regio Utrecht. Soest, 1997.

[vi] Politiebericht van 20-10-2010: Twee mannen opgepakt wegens berovingen van prostituees.

 

 

 

 

Noten

Noten
I Uit een interview, gehouden in 1994 met Leen Pieterse van het CRI, Centrale Recherche Informatiedienst